وبگاه آمریکایی نوشت: پهپادهای ایران در امور مهمی چون دفاعی، تجسسی و تهاجمی کارایی دارند و با برنامه موشکی و سایبری مبدل به تمرکز عمده نظامی ایران شده‌اند.
به گزارش مشرق، وبگاه آمریکایی «ورد پالتیکس ریویو» در تحلیلی پیرامون توان پهپادی ایران به نقل از«آرین طباطبایی» تحلیلگر امور منطقه‌ای نوشت: ایران یکی از دیرپاترین برنامه‌های ساخت پهپاد را در جهان دارد به طوری‌که فعالیت در ساخت پهپادها را از دهه ۸۰ میلادی و حین جنگ با عراق آغاز کرد. این برنامه از آن موقع تاکنون با توجه اینکه بخش دفاعی این کشور با پیروزی انقلاب تحت تحریم‌های بین المللی بوده، پیشرفت قابل توجهی کرده است.
بر این اساس، ایران حتی پهپادهای خود را به برخی کشورها و عوامل غیر دولتی نیز صادر می‌کند که می‌توان به سوریه و حزب الله لبنان اشاره کرد. اینک پهپادهای ایران چند بخش مهم چون دفاعی، تجسسی و تهاجمی را در بر می‌گیرند. برنامه سخت پهپاد با برنامه موشکی و سایبری اینک مبدل به تمرکز عمده دفاعی ایران شده‌اند.
«آرین طباطبایی» در ادامه به وبگاه آمریکایی گفت : «البته ایران در بحث فراهم آوردن زیر ساخت‌های لازم برای پشتیبانی از برنامه ساخت پهپاد و ترکیب آن‌ها با سلاح‌های دیگر مشکلاتی دارد. با این وجود، ایران هواپیماهای بدون سرنشین را به عنوان بخش مهمی از صنعت دفاعی خود به نمایش می‌گذارد و اغلب در نمایشگاه های دفاعی و رویدادهای مهم آن را به منظور بیان پیشرفت به مخاطبان داخلی و ارسال پیام به دشمنان نشان می‌دهد. »
طباطبایی ادامه داد : «این کشور مدعی ساخت پهپاد «فرطوس» با بردی برابر ۲۰۰۰ کیلومتر و ماندگاری پروازی بیش از سی ساعت و حمل موشک‌های هوا به زمین است. با این قابلیت‌ها این پهپاد در قیاس با پهپادهای آمریکا قرار می‌گیرد که البته مشکوک به نظر می‌رسد. با این وجود آشکار است که ایران مانند آمریکا در مسیر توسعه پهپادها است. ایران در سال ۲۰۱۱ یک پهپاد آمریکا به نام «آر کیو-۱۷۰ » را شکار کرد و گفت که توانسته اطلاعات این پهپاد را بازیافت و آن را مهندسی معکوس کند. البته به این ادعا باید با شک نگریست. »
آرین طباطبایی در خاتمه با اشاره به بهره گیری ایران از پهپادها در عرصه‌های مختلف چون سوریه، رصد تحرکات آمریکا در خلیج فارس و حفظ امنیت مرزها به ویژه مناطق آسیب پذیر با افغانستان و پاکستان گفت: «ایران بدین وسیله حضور امنیتی خود در مناطق مرزی که مرزبانانش کشته یا ربوده می‌شوند را تقویت کرده است. این کشور از پهپادها در عملیات ضد تروریستی و موارد طبیعی مانند ارزیابی زیستگاه‌ها، جمع آوری اطلاعات در مورد حیات وحش، گشت و شناسایی نقض کنندگان قوانین شکار و نظارت بر آتش سوزی‌ها استفاده می‌کند.
وقتی کشوری به خود حق می دهد که هر کجا شیعه ای هست، نیروی نظامی برای به خون کشاندن آن بفرستد، ولی حق فرستادن یک کشتی امدادی برای ما قایل نیست، «منطقه قوی» نوعی خودفریبی است.
سرویس سیاست مشرق -" قوی‌ترین کشور در منطقه نباید به عنوان هدف اول دنبال شود، بلکه باید منطقه قوی‌تر مد نظر ما باشد، نه اینکه در رقابت‌های منطقه‌ای یک کشور بخواهد در برابر کشورهای دیگر منطقه قد علم کند و قدرت خود را به رخ بکشاند و تفرقه و شکاف را بیشتر کند. ما عضو یک خانواده در منطقه مهم خاورمیانه و غرب آسیا هستیم که نمی‌توانیم از هم فاصله بگیریم. در یک خانواده قوی است که یک جمع می‌تواند خوب زندگی کند و نباید چنین باشد که تنها یک فرد در جمع خانواده قوی بوده و بقیه ضعیف باشند."
این بخشی از سخنرانی رییس جمهور محترم، جناب روحانی، ۱۲ تیرماه در همایش بین‌المللی مقابله با گرد و غبار در تهران بود، که بیش از باقی بخش ها بازتاب رسانه ای پیدا کرد. ایشان افزود:
"امروز باید به فکر منطقه قوی و قوی‌تر باشیم و بایستی رقابت‌های مخرب و نابجا را کنار گذاشت شعله جنگ‌ها و رقابت‌های منطقه‌ای نه تنها در دنیای سیاست مخرب است بلکه طبیعت را نیز تحت تأثیر قرار داده و گرد و غبار را هم فراگیر خواهد کرد."
رییس جمهور گزاره "منطقه قوی به جای کشور قوی" را برای اولین بار مطرح کردند که به نظر می رسد محتاج تفصیل و توضیحات بیشتری بود که شاید در آینده این مهم از طرف ایشان صورت گیرد.
اما منظور از «منطقه قوی» چیست؟ چنین ترمی در متون اکادمیک و محافل نظری علم سیاست و روابط بین الملل نداریم. احتمالا منظور تشکیل «ائتلاف های منطقه ای» است که اصولا هیچ کشف جدیدی نیست و دهه ها قدمت دارد. پیمان اتلانتیک شمالی(ناتو)، پیمان ورشو، پیمان همکاری شانگهای، پیمان امنیت جمعی تاشکند، شورای همکاری خلیج فارس همه نمونه های از این ائتلاف های منطقه ای هستند.
در هر یک از این پیمان ها، به این گونه نیست که همه کشورهای عضو پیمان از لحاظ قدرت نظامی، سیاسی و اقتصادی در یک سطح باشند. اتفاقا اختلاف سطح بین کشورهای عضو بسیار بالا هم هست.
توئیت بهمن ماه سال گذشته فتنه گر تابلودار ۷۸ و ۸۸، مصطفی تاجزاده درباره گرد و غبار در خوزستان
به واقع، در هر یک از این پیمان ها یک یا دو کشور اصلی به عنوان موتور محرکه حضور دارند که کشورهای دیگر را می کشند. به عبارت دیگر، نقش سرپرستی دارند. نکته این جاست، که مزایای پیمان های امنیتی-نظامی منطقه ای بیش از آن که برای قدرت ای بزرگ باشد، برای کشورهای کوچک تر است که در سطوح پایین تری از قدرت قرار دارند و با پیوستن به این پیمان ها زیر چتر امنیتی قدرت بزرگ تر قرار می گیرند.
ناتو: ایالات متحده، فرانسه، بریتانیا و آلمان
پیمان ورشو: اتحاد شوروی
پیمان شانگهای: چین و روسیه
پیمان امنیت جمعی: روسیه
شورای همکاری خلیج فارس: عربستان
سران کشورهای عضو «پیمان امنیت جمعی»
اجلاس پیمان اتلانتیک شمالی(ناتو)
شورای همکاری خلیج فارس
بدیهی است که برای تشکیل هر ائتلاف منطقه ای، باید دست کم یک کشور قدرتمند به عنوان موتور محرکه و اصطلاحا «تامین کننده» پا جلو بگذارد و چنین پیمانی را با کشورهای اقماری تشکیل دهد. موضع کشورهای یک منطقه نسبت به ائتلاف های منطقه ای از سه حال خارج نیست
۱-مستقل ماندن از ائتلاف
۲-پیوستن به ائتلاف های موجود
۳- تشکیل ائتلاف جدید
وضعیت جمهوری اسلامی در حالت کنونی، وضعیت ۱ است. حال اگر طبق دیدگاه رییس جمهور محترم، نیاز به حضور ایران در یک ائتلاف منطقه ای است، قدر مسلم حالت دوم، یعنی پیوستن به ائتلاف های موجود به هیچ عنوان نمی تواند مد نظر باشد. تنها ائتلاف موجود از این نوع در منطقه غرب آسیا، شورای همکاری خلیج فارس است. این که جمهوری اسلامی ایران بتواند عضو ائتلافی شود که اصولا فلسفه وجودی تشکیل آن در مقابله با قدرت و نفوذ منطقه ای جمهوری اسلامی ایران بوده است، نوعی تناقض و نقض غرض برای این پیمان آن است. جمهوری اسلامی تنها زمانی می تواند عضو شورای همکاری خلیج فارس باشد، که دیگر ماهیتا جمهوری اسلامی، یعنی تنها حکومت شیعی در کل دنیا نباشد، دست از حمایت از مظلومان عالم بردارد، و هیچ مسوولیتی در قبال شیعیان در فراتر از مرزهای خود نداشته باشد، با آمریکا و رژیم صهیونیستی به مصالحه برسد. اصولا تشکیل این پیمان، به زمان اوج گیری جنگ ایران و عراق در اردیبهشت سال ۶۰ باز می گردد، و این شورا به طور کامل پشت سر صدام حسین قرار گرفت و به تامین کننده مالی اصلی جنگ رژیم بعث با ایران تبدیل شد. حتی در همین شورای همکاری، فقط کافی بود که کشوری مانند قطر، اندکی ساز ناکوک با کشور محوری پیمان یعنی سعودی، بزند تا در عرض یک شب مغضوب واقع شود و در معرض تهدید حمله نظامی یا کودتا از جانب موتلفان دیروز خود قرار گیرد.
اهدای کالاشنیکوف طلایی از جانب رییس شورای همکاری خلیج فارس به صدام حسین
فرض ما این است که نظر رییس جمهوری محترم، شق سوم، یعنی تشکیل ائتلاف منطقه ای جدید است. در این صورت سوال اصلی این است که جمهوری اسلامی با کدام کشور یا کشورها می باید و می تواند وارد ائتلاف شود؟ تشکیل ائتلاف نظامی-امنیتی مستلزم ان است که کشورهای عضو دارای اختلافات مبنایی با یکدیگر نباشند و منافع امنیت ملی ان ها با هم در تقابل نباشد. از سوی دیگر، کشورهای عضو باید دارای سطحی حداقلی از اشتراکات سیاسی، فرهنگی و ایدئولوژیک باشند. کشورهایی که در یک منطقه خاص، در وضعیت رقابت برای نفوذ هستند، نمی توانند با یکدیگر ائتلاف نظامی تشکیل دهند(مثلا ایران با ترکیه، یا ترکیه و عربستان). کشورهایی که با یکدیگر اختلافات ایدئولوژیک دارند، به طرق اولی، به هیچ عنوان در ائتلاف قرار نمی گیرند(مثال ایران با رژیم صهیونیستی، ایران و سعودی، چین با ژاپن). کشورهایی که با هم اختلافات ارضی و سرزمینی دارند، یا نسبت به بخشی از خاک یکدیگر ادعا دارند، نمی توانند با هم ائتلاف تشکیل دهند(ایران و امارات متحده، ارمنستان و آذربایجان، روسیه و اوکراین، چین و ژاپن) و این فهرست را می توان همچنان ادامه داد.
از سوی دیگر، رییس جمهور محترم که این اصطلاح مبهم و کلی را به عنوان یک رویکرد مطرح می کنند، باید دست کم به مبانی و پایه های حوزه روابط بین الملل تسلط داشته باشند. قدرت(به ویژه قدرت نظامی)، از نوع منابع بی پایان نیست که قابل توزیع عادلانه باشد و همه سهم گیرندگان از ان هم از این تقسیم راضی باشند. قدرت بر مبنای تعریف ذاتی خود، امری «نسبی» است و از «عدم تساوی» و «عدم توازن» ناشی می شود. یعنی کشور A در منطقه X، قدرت منطقه ای محسوب می شود، چون نسبت به شماری دیگر از کشورهای ان منطقه، از توانایی هایی برخوردار است و قدرت آن بر آن کشورهای «می چربد». نمی توان از کشو A انتظار داشت که سطح قدرت خود را ثابت نگاه دارد، تا کشورهای دیگر منطقه به ان برسند، و یک «منطقه قوی» تشکیل شود. جدای از این که قدرت، در ذات خود، خاصیت انباشتی و میل به فزونی دارد، وقتی کشوری اجازه دهد که دیگر کشورهای منطقه به سطح قدرت آن برسند، ان گاه دیگر قدرت منطقه ای محسوب نمی شود، چون دیگر نسبت به آن ها برتری ندارد.
با یک مثال، بحث را روشن تر می کنیم. کشور «الف»، دارای یک سامانه دفاع هوایی پیشرفته است که هیچ کدام از جنگنده هایی که همسایگان آن در اختیار دارند، نمی توانند خارج از پوشش دفاعی آن عمل کنند. این وضع، موقعیت ان کشور را به عنوان «قدرت اول منطقه در پدافند هوایی» تثبیت می کند. آن گاه، یکی از همسایگان ان، به نام کشور «ب»، نوعی از جنگنده را می سازد یا می خرد، که بالاتر از برد موشک های رهگیر این سیستم دفاع هوایی پرواز می کند و از همان جا موشک یا بمب خود را بر سر کشور الف رها می کند. این جاست که کشور «الف» موقعیت ایمن خود را به عنوان قدرت اول پدافند هوایی در منطقه از دست می دهد. عقلا و منطقا، این کشور باید به دنبال ارتقاء قدرت پدافند هوایی خود باشد. به عبارت دیگر، این کشور برای حفظ جایگاه خود به عنوان قدرت منطقه ای، چاره ای ندارد که در بخش پدافند هوایی سرمایه گذاری کند تا سیستم های خود را ارتقاء دهد، وگرنه در مجموع، قدرت منطقه ای ان «کاهش» یافته است. منظور ما از میل ذاتی «قدرت» به فزونی، همین است.
از سوی دیگر، قدرت منطقه ای بودن دارای شاخصه هایی است که برخی در همه جای دنیا ثابت هستند، و برخی خاص مناطق معین. تسلیحات هسته ای(موسوم به تسلیحات «استراتژیک»)، قدرت موشکی، قدرت پدافند هوایی، استعداد نیروی زمینی، استعداد خودروهای زرهی، در اختیار داشتن نیروهای ویژه، شمار هواپیماهای جنگنده و ترابری، شمار توپخانه های خودکششی، در اختیار داشتن نیروهای نیابتی، در اختیار داشتن مرزهای آبی و........مصادیقی از شاخصه های قدرت نظامی کشورها هستند.
درباره جمهوری اسلامی ایران می توان قدرت موشکی، نیروی زمینی قدرتمند، در اختیار داشتن نیروهای نیابتی، داشتن موقعیت ژئوپلیتیک سرزمینی(مثلا تسلط بر تنگه هرمز که شاهراه جریان انرژی جهان محسوب می شود)، داشتن اراده، توان و نیروی متخصص برای خودکفایی و بومی سازی نیازهای دفاعی و از همه مهم تر روحیه شهادت طلبی و جهادگری در نیروهای مسلح را به عنوان شماری از شاخصه های قدرت ذکر کرد.
یکی از دلایلی که قدرت های جهانی حاضر به مذاکره با ما در زمینه هسته ای شدند، ترس آن ها از توان بومی غنی سازی ۲۰ درصدی بود. وقتی همه ذخایر اورانیوم ۲۰ درصدی ما به خارج از کشور منتقل و در قلب راکتورهای بتن ریخته شد، به این جا رسید که طرف مقابل مرتب نقض عهد می کند و ظاهرا باکی هم ندارد، چون به خیال خود، دست ما از قدرت واکنش واقعی خالی شده است.
قلب راکتور اراک که با سیمان پر شد
یکی از دلایلی که در تابستان ۲۰۱۲، وقتی در جلسه امنیتی-نظامی رژیم صهیونیستی موسوم به «فوروم ۸»، بحث حمله هوایی به تاسیسات هسته ای ایران مطرح شد، فرماندهان نظامی و امنیتی این رژیم به شدت با نظر سیاستمداران حاضر در این جلسه(نتانیاهو، باراک، لیبرمن) برای حمله مخالفت کردند، هراس عمیق نظامیان اسراییل از نیروهای نیابتی ایران در سوریه و لبنان بود. چون این نیروهای نیابتی، خط مقدم جبهه ضداسراییلی را به در گوش رژیم اشغالگر قدس برده اند. حال فرض کنیم، برای داشتن آن چیزی که برخی مسوولان «منطقه قوی» می خوانند(و ما آن را همان «برجام منطقه ای» ویرایش شده می دانیم)، ما برای رضایت سعودی و رژیم صهیونیستی و امارات و.......ایالات متحده، از حمایت از نیروهای خود در منطقه دست بکشیم و دیگر «محور مقاومت» در کار نباشد، آن گاه در ۲۰۱۸، جلسه «فوروم ۸» صهیونیست ها، مقامات نظامی و امنیتی به همان شدت ۲۰۱۲ با حمله هوایی به ایران مخالفت می کنند؟
فرض کنید با تصویب و اجرایی شدن اسنادی کلانی چون «۲۰۳۰»، آموزش و ترویج فرهنگ جهاد و شهادت در مدارس و کل سیستم آموزشی ما تعطیل شود، و علقه های فرزندان این مرز و بوم با مبانی اصیل مکتب ناجیه شیعه قطع گردد، آیا ۲۰ سال دیگر، کسانی چون «نادر مهدوی» و «بیژن گُرد» در نیروهای مسلح ما پیدا می شوند که با روحیه شهادت طلبی و عشق جهاد با مستکبران، با قایق موتوری به مصاف ناوهای جنگی و بالگردهای آپاچه آمریکایی در خلیج فارس برود؟ آیا «قدیر سرلک»ها و «تقی ارغوان»هایی پیدا می شوند که دل از پاره های جان خون(زن و فرزند و پدر و مادر) ببرّند و رنج و مشقت جنگ در غربت استخوان سوز سوریه را بر خود هموار کنند تا پرچم اسلام و ایران را برافراشته نگه دارند؟ دشمنان ایران می دانند که اگر مهدوی ها، گُردها، سرلک ها، بلباسی ها، ابوحامدها و صدها و هزاران جوان شهادت طلب شیعه نباشد، آن گاه همان می شود که به قول ظریفی، " با فشار یک دکمه، کل توان دفاعی ما را نابود می کنند."
و اما نکته آخر: یک مولفه مهم در تبدیل یک کشور به «قدرت منطقه ای»، داشتن نفوذ منطقه ای از طریق به کارگیری ابزارهای فرهنگی، سیاسی، دیپلماتیک و نظامی است. در این منطق، کشورهایی چون ترکیه، عربستان و حتی کشورهای کوچک و کم جمعیتی چون قطر و امارات متحده عربی حق دارند که با خرج کردن هزینه های سرسام آور، هم شبکه های قدرتمند رسانه ای چون آنادولو، العربیه، الجزیره را برای پیشبرد خطوط سیاسی خود به کار بگیرند، و هم می توانند پول و امکانات، به گروه های تروریستی و مزدوری برای جنگ در خاک کشورهای دیگر بدهند، و حتی مانند ترکیه و عربستان مستقیما نیرو به خاک کشورهای دیگر بفرستند و یا حتی نزدیک به دو سال خاک کشور همسایه را با انواع بمب ها و موشک های اهدایی «کدخدا» به توبره بکشند، چرا که همه این ها در چارچوب کسب «قدرت و نفوذ منطقه ای» در روابط بین الملل، پذیرفته شده و مباح است. اما وقتی پای جمهوری اسلامی ایران به میان می آید، حتی نمی تواند برای همکیشان مظلوم خود در یمن کشتی حامل مواد غذایی ارسال کند، چون وزیر خارجه «کدخدا» با یک تماس، مراتب نگرانی خود را از آزرده شدن روح برجام به وزیر خارجه ما ابلاغ می کند و کشتی امدادی ما سر از جیپوتی در می آورد!
جنگنده های «آمریکایی» سعودی بیش از یک سال و نیم است که یمن بی پناه را بمباران می کنند
کشتی حامل کمک های انساندوستانه جمهوری اسلامی برای مردم یمن که با یک تلفن سر از جیبوتی درآورد!
ما نباید حمایت خود را از مردم مظلوم ولی استوار یمن به زبان بیاوریم، چون روح لطیف رقبای گردن کلفت منطقه ای ما آزرده می شود!
ترکیه می تواند به بهانه حمایت از اقلیت کم شمار ترکمن های سوریه، هم دار و دسته شبه نظامی به راه بیاندازد، هم نیروی زمینی خود را به خاک کشور دیگر بفرستد و هم جنگنده روسی را که با دعوت رییس جمهور قانونی سوریه در حال بمباران مواضع تروریست هاست، سرنگون کند. اما وقتی پای جمهوری اسلامی ایران به میان می آید، حتی نباید از شیعیان مظلوم بحرین حمایت زبانی و دیپلماتیک کند، چون به زعم دستگاه دیپلماسی ما، موجب آزردگی کشور «دوست و برادر» عربستان سعودی می شود!
حضور آشکار ارتش ترکیه در قلمرو سوریه
زرهپوش های گارد ملی عربستان که برای سرکوب شیعیان وارد بحرین شدند
ارتش مصر از شمال آفریقا می تواند برای سرکوب حوثی های یمن، به امر عربستان، نیروی زمینی اعزام کند، ولی جمهوری اسلامی می بایست تا همین دو سال پیش باید شهیدان مدافع حرم خود را به صورت ناشناس و در غالب مستندساز، خبرنگارو ......که در اثر تصادف یا سانحه جان خود را از دست دادند، تشییع جنازه می کرد تا یک وقت به تریج قبای کشورهای مدافع تکفیری ها برنخورد. برادر شهید بزرگوار«حاج اسماعیل حیدری»، شیر خستگی ناپذیر جبهه های دفاع مقدس و دفاع از حرم، در مصاحبه با «دفاع پرس»(۲۱ بهمن ۱۳۹۳) پرده از حقیقت تلخی برداشت:
"روزی که پیکرش را به امامزاده عبدالله آمل آوردند، مسئولان گفتند: از مسجد امام رضا(ع) و بی هیچ سر و صدایی او را تشییع میکنیم و کسی نباید بفهمد که او در سوریه به شهادت رسیده است....عکسهایی نیز از او با لباس سرداری از تهران آورده بودند. وقتی عکسها را دیدم فهمیدم که حاجی سردار بوده است و او هیچ وقت به من که برادرش بودم نگفت. آن عکسهایی را هم که خودشان آورده بودند، اجازه ندادند در دست بگیریم. پیکر حاج اسماعیل با مظلومیت تشییع شد. سال قبل که به تهران رفته بودیم. در برنامه ای سردار جعفری را دیدم. از او گله کردم که سردار برادر ما شهید مدافع حرم است اما او مظلوم مظلوم است. به ما میگویند نگویید که در سوریه شهید شده است."
نیروهای ارتش مصر در کنار ارتش سعودی در ماه های اول تجاوز نظامی به یمن
باید خدمت کسانی که می فرمایند " امروز باید به فکر منطقه قوی و قوی‌تر باشیم و بایستی رقابت‌های مخرب و نابجا را کنار گذاشت"، عرض کرد که سخنان «ارمانگرایانه» و ایده آلیستی شما زمانی با واقعیت انطباق می یابد و از حالت جملات انشاگونه‌ی «بیایید همه با هم خوب باشیم»، خارج می شود که دست کم «اعضای دیگر خانواده»(به تعبیر ایشان) دست کم حدی از نفوذ و قدرت منطقه ای را برای کشور ما مشروع و به حق بدانند. وقتی در نقطه مقابل، کشوری به خود حق می دهد که هر کجا که از شیعیان اثری هست، نیروی نظامی برای سرکوب آن ها گسیل کند، پولِ به ویرانی کشاندن سوریه را با گردنفرازی و افتخار پرداخت کند، برای تحریک طرف مقابل قرارداد صدها میلیاردی اسلحه با دشمن ان ببندد و دست در دوش یکدیگر رقص شمشیر کنند، تیم تروریستی برای ریختن خون شهروندان آن کشور اعزام می کند(و ده ها جنایت و فضاحت دیگر)، ولی کوچک ترین حق مشروع، حتی برای حمایت دیپلماتیک از مظلومان هم کیش و آیین خود در منطقه برای ما قایل نیستند، صحبت از «منطقه قوی» به جای «کشور قوی»، نوعی خودفریبی است.
هر گفتگویی، دست کم دو طرف دارد. گفتگو و تعامل، کنش هایی دست کم دوجانبه هستند. در برابر منطقی که می گوید "دیگر وارد گفتگو با ایران نمی شویم»، «مشکل ما با اعتقاد ان ها به مهدی(عج) است»، «جنگ را به داخل ایران می کشانیم»(اظهارات صریح بن سلمان در مصاحبه شبکه السعودیه)، آیا جایی برای تعامل و گفتگو باقی می ماند؟
،به مناسبت سالگرد سفر حضرت آیت الله خامنه‌ای به استان چهار محال و بختیاری در سال ۶۴ پایگاه اطلاع رسانی دفتر حفظ و نشر آثار ایشان عکسی را از ایشان منتشر کرد.
تکفیری‌های داعش با اعتراف به شکست در موصل، تلعفر در غرب شهر موصل را مقر جایگزین خود معرفی کردند.
یک منبع آگاه محلی در استان «نینوی» اعلام کرد که داعش، با اعتراف به شکست در نبرد موصل شهر «تلعفر» را مقر جایگزین دفاتر خود اعلام کرد.
بر اساس این گزارش، داعش، تلعفر واقع در غرب شهر موصل در غرب استان نینوی را مقر جایگزین دفاتر اصلی‌اش اعلام کرده؛ جایی که الحشد الشعبی از چند محور آن را در محاصره خود دارد.
به نوشته پایگاه خبری «الاخباریه» عراق، این منبع افزود: سقوط داعش در موصل برای این گروه تروریستی که آن را مستحکم‌ترین لانه البغدادی می‌دانستند و شمار زیادی افراد مسلح، انتحاری عرب و غیر عرب را در خود جای داده بود، یک شکست بزرگ محسوی می‌شود.
تلعفر شهری در استان نینوی واقع در شمال غربی کشور عراق است. این شهر با جمعیت ده‌ها هزار نفری، پس از شهرستان موصل پرجمعیت‌ترین شهر این استان است.
شهر تلعفر مرکز شهرستان تلعفر است و اکثریت قریب به اتفاق اهالی شهر ترکمن‌های عراق هستند. مذهب حدود 75٪ از ترکمن‌ها سُنی و مابقی اهالی ترکمن شیعه هستند.
نماینده آمریکا در سازمان ملل با تاکید بر این ادعا که مسکو در انتخابات اخیر این کشور دخالت کرده است، گفت رئیس‌جمهور روسیه در دیدار با همتای آمریکایی خود در هامبورگ شرمسار بود.
به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری دانشجو به نقل از سی‌ان‌ان، نیکی هیلی، نماینده آمریکا در سازمان ملل، ضمن تاکید بر دخالت روسیه در روند برگزاری انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۱۶ در آمریکا مدعی شد رئیس جمهور روسیه در دیدار با دونالد ترامپ تلاش کرد احترام خود را حفظ کند و بیش از این شرمسار و سرافکنده نشود.
وی در واکنش به گزارش‌های ضد و نقیضی که از دیدار و گفتگوی ترامپ و ولادیمیر پوتین در حاشیه نشست سران کشورهای عضو گروه ۲۰ در شهر بندری هامبورگ در آلمان منتشر می‌شود، ادعا کرد روسیه تلاش می‌کند در زمینه ادعاهای دخالت در انتخابات آمریکا بیش از این شرمسار و سرافکنده نشود.
در سخنانی که به نقل از سرگئی لاوروف، وزیر امور خارجه روسیه، منتشر شده آمده است: «رئیس جمهور ترامپ سخنان بسیار صریح رئیس جمهور پوتین را مبنی بر اینکه روسیه در انتخابات آمریکا دخالتی نداشته شنید و پذیرفت.»
نماینده آمریکا در سازمان ملل در پاسخ به سخنان لاوروف گفت: «باید به گذشته بازگردیم و به رویدادهایی بنگریم که انتظار داشتیم اتفاق بیافتد. دو تن از مهم‌ترین رهبران دنیا به این نتیجه رسیدند که وقت آن رسیده است رو در رو دیدار کنند. هنگامی که رئیس جمهور ترامپ با یکی از سران کشورهای دیگر دیدار می‌کند کار‌ها به جریان می‌افتد.»
هیلی مدعی شد: رئیس جمهور ترامپ، موضوع دخالت در انتخابات را با صراحت پیش کشید و این کار را هدفمند انجام داد. فکر می‌کنم رئیس جمهور پوتین دقیقا همان کاری را انجام داد که ما انتظار داشتیم. او همهٔ اتهام‌ها را رد کرد. اینجاست که روسیه دارد تلاش می‌کند بیش از سرافکنده نشود. اما نمی‌تواند. همه می‌دانند که روسیه در انتخابات ما دخالت کرد. همه می‌دانند روسیه تنها در انتخابات آمریکا دخالت نمی‌کند بلکه در جای جای دنیا دخالت دارد و می‌خواهد در کشورها هرج و مرج راه بیاندازد. این را تنها ما نیستیم که می‌گوییم. سران دیگر کشورها هم به مسکو گفته‌اند از مداخله در امور داخلی ما دست بردارید.»
وی در پاسخ به این پرسش که چرا رئیس جمهور ترامپ آشکارا در این زمینه موضع‌گیری نمی‌کند و نمی‌گوید روسیه در انتخابات آمریکا دخالت کرده است گفت: «می‌توانید از او بپرسید. همه سعی می‌کنند سخنان رئیس جمهور را به سود خود دست‌چین می‌کنند. حرف با عمل تفاوت دارد. او در دیدار با رئیس جمهور پوتین به نخستین موضوعی که اشاره داشت موضوع دخالت روسیه در انتخابات آمریکا بود. باید ببینیم از این پس چه پیش خواهد آمد.»
